NU.nl publiceert vandaag een lang interview met Wilma Mansveld, die dinsdag zal afreizen naar Warschau voor de jaarlijkse klimaattop. Mansveld is vol goede wil om er iets van te maken in Warschau maar ik kan me toch niet aan de indruk onttrekken dat ze de zaken nog niet helemaal helder op een rijtje hebben. Het kan natuurlijk aan de uitwerking van de journalist liggen (nooit uitgesloten) maar meerdere keren in het gesprek lijkt Mansveld zichzelf tegen te spreken.
Zo vraagt de journalist of wat haar betreft de afspraken juridisch bindend gemaakt moeten worden. Mansveld zegt dan:
“Juridisch bindend is ingewikkeld. We moeten eerst met zijn allen een inbreng leveren en afspreken hoe we dat waarderen. Daarna moet gekeken worden of we de ambities kunnen ophogen en in hoeverre we dat juridisch bindend moeten maken.”
“Amerikanen schieten in de stress als er juridisch dingen worden vastgelegd. Dat schrikt af.”
De journalist vraagt dan of de top dan niet erg vrijblijvend wordt waarop Mansveld antwoord:
“Nee, aan het einde moeten we wel zorgen dat iedereen de afspraken nakomt.”
Hoe dan?
“Door de doelstellingen wel zo veel mogelijk juridisch bindend te maken of in politieke besluiten vast te leggen.”
Huh? Dus eerst is juridisch bindend maken ingewikkeld en Amerika schiet er van in de stress. Twee tellen later moet vrijblijvendheid voorkomen worden door “doelstellingen zoveel mogelijk juridisch bindend” te maken.
Ambitie vs realisme
Mansveld benadrukt dat Nederland verantwoordelijk is voor ongeveer een half procent van de mondiale uitstoot van broeikasgassen en de EU voor 12%. Beide percentages zullen blijven dalen de komende decennia. Ze realiseert zich daarom terdege dat de bal bij China en de VS ligt. Deze week heeft Japan laten weten dat het land ambitieuze doelstellingen niet kan steunen. Die zijn domweg onhaalbaar geworden nu Japan kernenergie op een laag pitje heeft gezet. Japan hoopt nu om in 2020 3% boven de 1990-uitstoot te blijven. Ook in Canada en Australië waaien momenteel realistische winden als het om concrete doelstellingen gaat. Mansveld blijft echter inzetten op 80 tot 95% CO2-reductie in 2050, een doelstelling die niet alleen politiek en economisch maar ook praktisch gezien volstrekt onhaalbaar is, zoals ik op deze site onlangs nog besprak (zie hier).
Als de journalist vraagt of die doelstelling van 80-95% haalbaar is zegt Mansveld:
Is dat mondiaal bindend af te spreken?
“Op zich wel. Wel ingewikkeld is: wat dragen we allemaal bij en is dat voldoende? Dat moet over twee jaar bij de klimaattop in Parijs duidelijk worden.”
Sure, dream on. Welk kamerlid vraagt nu eens in een paar puntige kamervragen hoe Mansveld en haar ambtenaren op een praktische manier wereldwijd 80-95% CO2-reductie gaan bewerkstelligen. Pielke jr. heeft in The Climate Fix laten zien dat je daarvoor ongeveer iedere dag tussen nu en 2050 een nieuwe kerncentrale in gebruik moet nemen. En kernenergie is op dit moment niet eens een politiek wenselijke optie. Kortom, die 80-95% doelstelling is je reinste luchtfietserij en iedereen die het maar blijft roepen houdt zichzelf en anderen voor de gek.
Op zichzelf spreekt Mansveld zichzelf hierboven nog niet tegen. Maar dan vraagt Nu.nl later in het interview wat Mansveld van de klimaatdiscussie vindt. Ze zegt dan:
Er is nog steeds discussie of de mens de oorzaak is van de klimaatverandering. Maakt dat het lastiger om afspraken te maken?
“In Nederland zijn er maar weinig partijen die daaraan twijfelen. Ik vind het belangrijk dat de discussie gevoerd wordt. Maar moeten we wachten op de bevestiging of gewoon die dingen doen waarvan ik zeg: dat is gewoon gezond verstand.”
Ik leg de nadruk hier even op haar uitspraak “dat is gewoon gezond verstand”. Doorgaans als zulke termen gebezigd worden dan wordt daarmee bedoeld een no-regret policy. Een no-regret policy is bv. blijven werken aan het energiezuiniger maken van auto’s en apparaten, huizen en dergelijke. Weinig mensen hebben hier bezwaar tegen zolang het technologisch en economisch haalbaar is.
Een gewoon-gezond-verstand-benadering van klimaat zou op dit moment kunnen zijn dat je met adaptatie die landen kunt helpen die zich moeilijk kunnen wapenen tegen weersextremen (zoals de Filipijnen bv.) en dat je kleine stapjes blijft maken om je eigen economie te decarboniseren. Je zou er bv. naar kunnen gaan streven om ieder jaar de Nederlandse economie iets verder te decarboniseren, d.w.z. iets minder CO2 uit te stoten per 1000 euro GDP.
Maar zoals hierboven al vermeld is 80-95% totaal onhaalbaar en dus strookt het helemaal niet met gewoon je gezonde verstand gebruiken.
Haiyan
De ramp veroorzaakt door Tyfoon Haiyan komt ook nog even ter sprake. Mansveld zegt:
Is de tyfoon bij de Filipijnen op enigerlei wijze te relateren aan de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde?
“De eerste reacties zijn dat een verband niet zomaar aan te tonen is. Maar je ziet wel extremere weersomstandigheden ontstaan.”
Het eerste deel van haar antwoord is correct. Het tweede deel is gewoon onjuist. IPCC schreeuwt het zeker niet van de daken (in het SREX-rapport en in AR5) maar erkent wel netjes dat er geen bewijzen zijn voor veranderde trends in weersextremen zoals orkanen, overstromingen en droogtes. Even later spreekt Mansveld zichzelf op dit punt ook weer tegen door op te merken dat “aan de andere kant: extreem weer iets is van alle tijden.”
Klimaatagenda
Ruim een maand geleden lanceerde Mansveld haar klimaatagenda. Destijds sprak ze ook met Nu.nl. Een fragment:
De staatssecretaris wil af van de discussie of het nu wel of niet klopt dat de mens verantwoordelijk is voor de klimaatverandering. ”We moeten nu iets gaan doen. We kunnen niet gaan zitten wachten tot 2050 om te kijken wie er gelijk heeft.”
Het vetgedrukte deel las ik met gemengde gevoelens. Theo Wolters en ik hebben er een paar jaar voor gestreden om de website climatedialogue.org van de grond te krijgen, iets wat onder Rutte 1 (met Joop Atsma als staatssecretaris) eindelijk gelukt is. Het budget voor Climate Dialogue is momenteel echter op wat het mede door de betrokkenheid van PBL en KNMI heel lastig maakt om op dit moment ‘dialogen’ te voeren. Het was een tijdlang onduidelijk of Climate Dialogue in 2014 wel weer gefinancierd zou gaan worden. Het was niet opgenomen in de begroting, maar vorige week heeft de VVD een amendement ingediend bij de begroting om toch financiering voor Climate Dialogue te waarborgen in 2014. Mogelijk heeft deze discussie over Climate Dialogue ook Mansveld weer op iets andere gedachten gebracht want nu zegt ze in het interview:
Ik vind het belangrijk dat de discussie gevoerd wordt.
Het gaat in de politiek niet om klimaat maar over controle over de bevolking. Deze volksvertegenwoordigers vertegenwoordigen allang niet meer het volk. We hebben hier te maken met macht-verslaafden die denken dat ze boven het volk staan. Het is niet voor niets dat ze ALLES van ons willen weten. Het heeft misschien wat langer geduurd dan 1984 maar we leven uiteindelijk in een Big Brother maatschappij waar we allemaal maar een nummer zijn, belastingslaven. Ook de journalistiek staat allang niet meer aan de zijde van de waarheid maar is de propaganda machine van de Staat.