Het Reformatorisch Dagblad plaatste gisteren een uitgebreid verhaal over De staat van het klimaat met als titel Klimaat is meer dan CO2. De journalist probeert zo inhoudelijk mogelijk te zijn en het stuk is dan ook heel beschrijvend:
Het klimaat is synoniem geworden aan de uitstoot van CO2, constateert Marcel Crok. Volgens hem wedt de internationale gemeenschap hiermee echter op het verkeerde paard.
Het is volgens wetenschapsjournalist Marcel Crok maar de vraag of koolstofdioxide de belangrijkste factor is voor de opwarming van de aarde. Hij constateert in zijn boek ”De staat van het klimaat” (ISBN 97 890 4996 040 7; 2010) dat het klimaatbeleid in de onderhandelingen die deze week plaatshebben in Cancun is versmald tot CO2-beleid of koolstofbeleid.
Crok schetst een ontluisterend beeld van de huidige stand van de klimaatwetenschap. Bijna niets staat onomstotelijk vast. Bovendien „dicteren” de uitkomsten van discutabele klimaatmodellen van het VN-klimaatpanel IPCC de koers van de politiek.
„Er zijn maar twee harde feiten in het klimaatdebat. Het eerste is dat de toename van CO2 in de atmosfeer vrijwel zeker is toe te schrijven aan de mens. Het tweede is dat de aarde sinds het begin van de Industriële Revolutie wat is opgewarmd. De mate van opwarming is echter zeer omstreden. Je zou dat dus ook een half feit kunnen noemen.”
Feedbacks
Ik heb de journalist Bart van den Dikkenberg niet gesproken en de citaten zijn dan ook ontleend uit het boek zelf. Op een enkele uitzondering na klopt het verhaal. Bij de positieve feedbacks focust de auteur op de afname van de permafrost. In de klimaatmodellen zijn het echter voornamelijk waterdamp en wolken die ervoor zorgen dat het drie graden opwarmt.
Wat niet klopt is de zin “Dat was revolutionair, want voorheen namen deskundigen aan dat zwevende deeltjes zoals roet de aarde juist hielpen afkoelen.” Van roet wist men altijd al wel dat het tot opwarming leidt, zowel op sneeuw als in de lucht, alleen claimt Ramanathan dat het effect veel groter is dan tot nu toe gedacht en dus moet roet toegevoegd worden aan het rijtje opwarmende factoren.
Oceanen
Bij de volgende alinea heeft de journalist een aantal zaken door elkaar gehaald:
Terwijl het IPCC een sterke toename van de oceaantemperatuur voorspelt, zou het oceaanwater volgens Roger Pielke van de universiteit van Colorado de opwarming door broeikasgassen echter dempen. „Het IPCC heeft echter vooral versterkende factoren in zijn klimaatmodellen verwerkt”, aldus Crok. Sinds 2004 warmen de oceanen al niet meer op.
Dit klopt niet. Ook Pielke verwacht dat de broeikasgassen tot opwarming van de oceanen zouden leiden, alleen sinds 2003 of 2004 gebeurt dit niet meer, blijkt uit metingen van het Argo-netwerk. Pielke kaart dit onophoudelijk aan op zijn blog, recent nog hier, omdat het serieuze vragen oproept over de geldigheid van de antropogene broeikastheorie en de kwaliteit van klimaatmodellen.
Het stuk eindigt als volgt:
Het is de vraag wat de hoofdconclusie van het IPCC –het merendeel van de opwarming sinds 1950 is veroorzaakt door broeikasgassen– nog waard is. Crok constateert dat het al of niet accepteren ervan een ‘geloofszaak’ is. „Onze observaties en kennis van het klimaat zijn ontoereikend om zodanig harde feiten op tafel te krijgen dat deze geloofskwestie een kwestie van ”meten is weten” wordt. Met alleen CO2-beleid kunnen overheden het klimaat dus niet bijsturen.”
Het verhaal was overigens onderdeel van een tweeluik. Het eerste artikel gaat over het boek The Hockey Stick Illusion van Andrew Montford en is zeer de moeite van het lezen waard.