Hide the decline: Briffa schrapte zijn reconstructie na 1960 (in roze). Onlangs ontdekte McIntyre dat Briffa's reconstructie ook rond 1500 daalde en dat ook deze daling door hem verborgen is gehouden.

Mijn korte presentatie tijdens het debat van gisteren in Leiden (georganiseerd door het Studium Generale, het Science Cafe Leiden en studentenvereniging Minerva) eindigde ik met het beruchte Hide the decline-citaat uit de climategate-e-mails:

I’ve just completed Mike’s Nature trick of adding in the real temps to each series for the last 20 years (ie from 1981 onwards) and from 1961 for Keith’s to hide the decline.

Mijn stelling luidde:

De klimaatwetenschap heeft door climategate haar onschuld verloren. De e-mails laten zien dat prominente IPCC-auteurs doelbewust bezig zijn om data te manipuleren. In plaats van schoon schip te maken heeft de onderzoeksgemeenschap dit gedrag getolereerd waardoor de crisis in de klimaatwetenschap nu nog groter is dan vlak na het uitbreken van climategate.

De gewraakte passage is te vinden in een e-mail die Phil Jones in 1999 stuurde aan Mann, Bradley en Hughes, de auteurs van Manns hockeystick-artikel uit 1998. Het gaat in dit geval om een coverafbeelding voor een WMO-rapport:

Hier is duidelijk te zien dat Briffa’s reconstructie (in groen) als gevolg van ’the trick’ vanaf 1960 niet langer naar beneden gaat maar vloeiend doorloopt omhoog.

Er zijn in Engeland drie onderzoekscommissies geweest die naar climategate hebben gekeken. De belangrijkste was de Climate Change E-mails (CCE) Review van Muir Russell. Zij veroordeelden Hide the decline:

On the allegation that the references in a specific e-mail to a ‘trick’ and to ‘hide the decline’ in respect of a 1999 WMO report figure show evidence of intent to paint a misleading picture, we find that, given its subsequent iconic significance (not least the use of a similar figure in the IPCC Third Assessment Report), the figure supplied for the WMO Report was misleading.

Hoewel het IPCC-rapport hier genoemd wordt veroordeelde de Muir Russell onderzoekscommissie het gebruik van hide the decline in zowel het derde als het vierde IPCC-rapport niet expliciet.

Ondanks deze kritiek van de CCE Review zijn de conclusies van de verschillende onderzoekscommissies doorgaans geïnterpreteerd als een vrijgeleide voor de betrokken onderzoekers. Dit bijvoorbeeld schreef het PCCC recent in hun brochure De Staat van het Klimaat 2010:

Diverse commissies vanuit zowel wetenschappelijke als politieke hoek(zoals Britain’s Royal Society, House of Commons, Penn State University, National Academy of Sciences) hebben deze zaak onderzocht. Alle hebben geconcludeerd dat er geen sprake is geweest van malafide praktijken.

Tja, wat versta je onder malafide praktijken? Door dit soort vage omschrijvingen kom je er niet achter of het PCCC iets als Hide the decline nu wel of niet acceptabel vindt.

Vellinga schrijft in zijn boek Hoezo Klimaatverandering (pag. 41) over climategate:

In deze correspondentie kwam een aantal passages voor waaruit je zou kunnen opmaken dat deze onderzoeker selectief is omgegaan met temperatuurgegevens uit het verleden. Hiermee zou hij de huidige opwarming als ernstiger hebben voorgesteld dan gerechtvaardigd. Ook zou uit de correspondentie blijken dat er sprake is van een beperkte gesloten wereld van klimaatwetenschappers, die kritische onderzoekers buiten de deur willen houden. Deze beschuldigingen zijn later onderzocht en onterecht bevonden door allerlei onderzoekcommissies, maar toch, de toon was gezet.

Opzienbarend
Opnieuw lekker breed en vaag gehouden, dan is climategate goed neer te zetten als een storm in een glas water.

Tijdens het debat gisteren werd Vellinga gevraagd te reageren op mijn stellingen. Hij begon onmiddellijk een heel verhaal over andere niet-boomring proxies die de hockeystick zouden bevestigen. Ik zei, daar gaat het nu niet om, vind je nu dat het IPCC de ‘decline’ had moeten laten zien, ja of nee? Waarop het hoge woord eruit kwam. Ja, Vellinga vond dat het IPCC de decline had moeten laten zien.

Voor het publiek zal dit een nauwelijks opzienbarend moment zijn geweest in het debat. Maar het is wel degelijk zeer opzienbarend. Internationaal hebben de laatste tijd Richard Muller en Judith Curry zich openlijk uitgesproken tegen Hide the decline. Maar daar is het zo’n beetje bij gebleven. Vrijwel geen enkele mainstream klimaatonderzoeker heeft openlijk Hide the decline veroordeeld en de onderzoekscommissies hebben nagelaten Hide the decline tot op de bodem uit te zoeken. Als gevolg daarvan heeft de klimaatwetenschap nagelaten om na climategate schoon schip te maken. Als gevolg daarvan vind ik de crisis in de klimaatwetenschap nu nog groter dan vlak na climategate.

De erkenning van Vellinga, een van Nederlands invloedrijkste klimaatonderzoekers en een IPCC’er van het eerste uur, dat Hide the decline, niet acceptabel is in IPCC-rapporten is wat dat betreft historisch en hopelijk een klein stapje op weg naar het gezonder maken van de klimaatwetenschap.

0 0 stemmen
Artikel waardering